Oh nee, een dag niet praten!

In blog by Nancy Alders

Ik ben nogal druk in mijn hoofd. Misschien niet zo gek ook; mijn werk is communiceren. Laatst kwam mijn moeder met het rapportboekje van de lagere school. In klas 3 (het huidige groep 5) schreef mijn juf mevrouw Van Dalen; ‘Ze kan haar gedachten vlot en duidelijk onder woorden brengen.’ Dat kan ik nog steeds. Ook ’s nachts trouwens. En wel in alle talen. Duits, Engels, Frans en Spaans, ik spreek het gewoon ook in mijn dromen. Hele conversaties. Gezellig hoor, maar ik zou zo graag dat knopje vinden waarmee ik die drukte eens uit zou kunnen zetten. Zowel ’s nachts als overdag. Zoals mijn man. Als ik hem vraag waar hij aan denkt als hij in bed naar het plafond staart, zegt hij: “Niks…”. Nihiks? Hoe kun je nou aan niks denken?! Dat wil ik ook! Misschien moet ik een week het klooster in. Daar leer ik vast hoe ik m’n hoofd kan legen. Slecht idee, werd mij verteld door een heldervoelende. “Het enige wat dat jou gaat brengen, is dat je daarna super blij bent dat je weer mag praten!” Oké, toch maar niet dus. Een week afzien voor die one minute of happiness, is dus zonde van mijn tijd.

Een mindfullnes training zou wel goed voor me zijn, zei diezelfde heldervoelende. En zo ging ik op zoek op het internet naar een passende training. ‘Lijkt het soms ook een kroeg in jouw hoofd?’ kopte de eerste website die ik opende. Herkenning! Dat heb ik ook! Maar ja, 6 avonden van 2 uur… wacht, een Mindfull Yoga Retreatdag. ‘Tijdens de yoga retreat wordt er door de deelnemers niet gesproken. Je hoeft niet leuk of interessant te doen, of aardig gevonden te worden.’ Ik twijfelde even. Die tweede zin beviel me wel, maar een dag niet praten?! Ach, ik hou wel van een uitdaging en dus schreef ik me in.

Tijdens het ochtendprogramma wisselden stiltemomenten, yoga- en ademhalingsoefeningen elkaar af. Dit ging best goed. Maar toen kwam de lunch. Er werd ons vriendelijk doch dringend verzocht niet te praten. “Zo leer je je aandacht naar binnen te richten en kun je dichter tot jezelf komen”, zei de yogadocente. Ze had speciaal de tafel kleurrijk gedekt: oranje humus, komkommer, groene pesto, tomaten, crackers, Boerenbont servies… zodat we meer aandacht hadden voor het eten. Als we klaar waren, mochten we iets voor ons zelf gaan doen. In de yogaruimte zitten, naar buiten… maarrrr, mondje dicht! Ik heb het 20 minuten volgehouden en toen vluchtte ik naar de yogaruimte. Het enige wat ik tijdens de lunch dacht, was: “Niemand in de ogen kijken, blijven eten, wat een leuke muurtegeltjes…” Maar ik voelde me eigenlijk vooral verdrietig. Alleen. Ik wil praten! Ik wil weten hoe anderen de training tot nu toe beleven. Vertellen hoe ik me voel. Ik voelde me nu a-sociaal in een sociale omgeving! Dit voelt helemaal niet goed! Hier moest ik weg! Als ik dan m’n aandacht naar binnen moet richten, dan doe ik dat liever alleen.

Allemachtig, wat was ik weer blij dat ik na de training weer mocht praten. En dat al na een dag… Inderdaad, een week klooster is niks voor mij. Dichter bij mezelf ben ik wel gekomen. Ik weet het nu zeker. Van communiceren word ik blij. En mensen kunnen wel zeggen: “Je kunt leren een dag je mond te houden”, maar hoezo dan? Ik word hier gewoon niet blij van! Waarom zou ik het dan moeten leren? En dus weet ik het nu helemaal zeker. Mijn juf uit klas 3 had het allang door: communiceren is mijn ding. Daar word ik namelijk happy van! Eigenlijk had de titel van deze blog ook kunnen zijn: ‘Een dag niet gepraat, is een dag niet geleefd’. Wel wil ik nog steeds dat knopje vinden. Maar dan om hem, als ik daar behoefte aan heb, een klein tandje naar links te kunnen draaien. Lijkt me bij nader inzien meer dan genoeg.

Dit bericht is ook geplaatst op de website van NoBuro.