Sinds tijden ben ik weer eens in de IKEA geweest. Missie? Een schoenenkast. Uiteindelijke opbrengst? Een schoenenkast, rasp met bakje, zes glazen, pastalepel en een dekbedovertrek. De aardappelpletter heb ik toch maar teruggelegd. Oja, en een ijsje. En dat is nou precies de kracht van IKEA: je komt altijd met meer thuis dan waarvoor je gekomen bent. De kracht van IKEA is ook dat de winkel overzichtelijk en duidelijk is. Betaalbaar. Klantvriendelijk. De route duidelijk staat aangegeven. De opzet logisch is en zelfs een kind ieder bouwpakket in elkaar kan zetten. Nou, das niet allemaal gelukt, wil ik je vertellen. En dat ligt aan mij…
Voordat ik mijn missie begon, eerst een bordje ALLEMANSRÄTTEN (Zweedse gehaktballetjes en ja, dat moet in hoofdletters) met patat en een inimini stukje broccoli gegeten. Geen culinair hoogstandje, maar prima te eten en inderdaad; betaalbaar. Na mijn lege bordje op de afruimband te hebben gezet, greep ik een handige IKEA-tas en liep de winkel in. Ik besloot naar rechts te gaan. Na een paar meters kwam ik erachter dat ik de pijlen in tegengestelde richting aan het volgen was. Volgens mij was ik ook halverwege de looproute ingestapt, dus toch voor de zekerheid terug naar het begin. Heel aantrekkelijk was het woord ‘shortcut’, maar aangezien ik geen idee had waar ik die schoenenkast kon vinden (Waar zet je zo’n ding? In de slaapkamer? Woonkamer?), toch maar de hele route volgen. Ik had al snel spijt van die hoge hakken.
Na de kinder-, keuken- en kantoorafdeling gepasseerd te zijn, ging ik toch maar even vragen. Ik was er bijna, zij de vriendelijke verkoopster. Jep, daar stonden de schoenenkasten. Ik vond gelijk de juiste. Even nummer op schrijven en straks in het magazijn zelf halen. Dat wist ik dan nog van “vroeger”. Maar, waar zijn die handige potloodjes met papier van vroeger dan? Niet te vinden. Of ik kon ze gewoon niet vinden. Dan maar een fotootje met m’n telefoon maken. Dit is immers 2019. Shit, batterij bijna leeg. Straks sta ik beneden in het magazijn en dan valt m’n telefoon dood. Kan ik weer helemaal terug. Na wat graaien in mijn tas, vond ik een verfomfaaid bonnetje en een pen. Gered! Artikelnummer, rij en vak opgeschreven. Dat gaat helemaal goed komen.
Na de vele je-hele-interieur-past-echt-in-twintig-vierkante-meter-inspiratieruimten was ik na tien minuten lopen eindelijk door de 1e etage heen. Nu naar beneden naar het magazijn, maar eerst moet je nog even door de woonaccessoires. De lege IKEA-tas verruilde ik voor een winkelwagen, want in zo’n handige tas pas echt geen schoenenkastje, Nancy! En tja, daar is die kracht van IKEA: oh, die dekbedovertrek is leuk! Wat een goeie pastaschepper. Die is handig die rasp met geïntegreerd opvangbakje! Hé, ja, ik kan nog wel wat glazen gebruiken. Maar hoe krijg ik ze zonder brokstukken mee? Daar heeft IKEA natuurlijk ook wat op bedacht: een handige kartonnen draagdoos, die daar opgevouwen ligt. Gratis. Gratis is goed. Maar, dan moet je die wel eerst ter plekke zelf in elkaar vouwen. Dat kan ik. Dacht ik. Na drie keer kijken naar de “duidelijke” tekeningen op het doosje (Waar zijn de kinderen als je ze nodig hebt?), toch zonder aanwijzingen in elkaar gevouwen. Gelukt! Glazen erin en door.
Eindelijk in het, overigens, e-nor-me magazijn. Nee, ik kijk niet op mijn bonnetje: ik weet wel dat het rij 25 is, vak 30. Ik heb het net opgeschreven. Nou ja, net… Huh? Past in dát doosje die hele schoenenkast? Toch even m’n bonnetje checken. Shit, rij 24. Dat is aan de overkant. Met veel gepuf de zware doos in het karretje gehesen en op naar de kassa. Wat een verbetering: niet meer in de verkeerde rij staan. Eén wachtrij en aan het einde word je verwezen naar een van de vrije kassa’s. De caissière heeft iets minder fijn nieuws: mijn schoenenkast bestaat uit twee dozen. Ik heb er één. En daar ga ik weer op mijn fijne hakken, naar rij 24, vak 30. Het allerlaatste vak natuurlijk! En daar staat toch eigenlijk best wel heel duidelijk dat dit artikel uit twee dozen bestaat. Het staat zelfs op een lange banner gevisualiseerd, die je bijna opzij moet duwen om bij de dozen te komen. Stap 1, pak doos met nummer ‘1’. Stap 2, pak doos met nummer ‘2’. Kind kan de was doen. Ik ben geen kind meer, das inmiddels duidelijk…
Ik heb wel een ijsje verdiend. 50 cent; geen geld voor die prijs! Ik krijg een muntje en mag zelf mijn ijsje uit de ijsmachine halen. Weer een stappenplan. En nu goed lezen, Nancy! Ik zag net twee jongetjes een ijsje pakken, dus als jij dit niet kunt?! Hoorntje in de houder, druk op knop, houder gaat omhoog, ijs gaat erin, houder naar beneden. Oh nee, mijn ijsje blijft hangen! Nu voorzichtig trekken, anders heb ik straks alleen het hoorntje te pakken en valt het ijs op mijn schoenen. Misschien niet eens erg, want ik verafschuw mijn schoenen inmiddels. Gelukt. En daar ga ik met mijn ijsje en volle kar, die een sterke afwijking naar rechts heeft, naar mijn auto. Eerst maar even mijn ijsje opeten, want een zwaar karretje met een afwijking in het gareel houden, mijn achterbak openen, ervoor zorgen dat de kar niet mijn auto raakt en alles erin sjouwen mét een ijsje in je hand, is geen veilige combinatie. Terwijl ik aan mijn heerlijke ijsje lik (en dat voor 50 cent!!), knijp ik hem toch even: passen die dozen eigenlijk wel in mijn MINI? Daar denk je dus niet over na als je doelgericht, of niet, spullen koopt bij de IKEA. Maar, gelukkig: het past! Op naar huis.
En thuis dus die schoenenkast in elkaar zetten. Die staat ten tijde van het schrijven van deze blog al ruim een week in de garage. Nog in de verpakking. Ik zie er toch een beetje tegenop. Wat nou als ik de beschrijving niet begrijp? Ik een paneel verkeerdom monteer? En het ergste: ik schroeven overhoud? Dat is toch dé IKEA-horror nummer één? Na dit hele IKEA-avontuur weet ik het zeker: IKEA is niet voor beginners. IKEA is voor gevorderden.