Het is 1 oktober 2008; ik ben officieel zzp’er. De eerste dag zonder vast inkomen. Zonder de zekerheid van inkomsten. Zonder pensioenopbouw. Zonder vakantiedagen. Zonder vakantiegeld. Zonder dertiende maand. Zonder doorbetaling bij ziekte. Zonder “echte” collega’s… Nu ik de voorgaande zinnen zo achter elkaar zie, besef ik me nog eens dat je niet zomaar beslist om zzp’er te worden. Toch heb ik er niet lang over na hoeven denken. Mede dankzij dat duwtje in de rug van mijn goede vriendin Hellen.
Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan
Al een tijdje voordat ik ontslag nam bij mijn laatste werkgever, voelde ik me ongelukkig. Dit herkende ik niet van mezelf. Ik was ineens onzeker over mijn kwaliteiten en voelde me niet gewaardeerd. Ik was niet meer de vrolijke Nancy, bij wie het motto ‘een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd’ op het lijf geschreven stond. Ik ging met tegenzin naar mijn werk. Ik dacht erover na om zzp’er te worden, maar hoe kom ik aan een (eerste) klus? Toen liet Hellen me weten, die al een jaar zzp’er was, dat ze een te gekke opdracht had aangenomen bij NOC*NSF die eigenlijk iets te groot voor haar was. Mocht ik overwegen om voor mezelf te beginnen, dan had zij een eerste opdracht voor me: het begeleiden van BN’ers tijdens de Nationale Sportweek. Dit was het duwtje in mijn rug dat ik nodig had. Na (kort) overleg met mijn man Willem, besloot ik ervoor te gaan. Ik kreeg weer zelfvertrouwen en net als Pipi Langkous wist ik dat het me ging lukken: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
En zo nam ik ontslag en schreef ik me in bij de Kvk onder de naam Een en Alders. Ik was zzp’er! Nooit meer om 6.50 uur in de trein zitten (is toch ook geen tijd?!), nooit meer 9 uur op kantoor hoeven zitten, waarbij verwacht wordt dat je iedere minuut presteert. Nooit meer hoeven kijken of ik nog genoeg vakantiedagen heb voor een dagje vrij. Nooit meer m’n talenten onbenut laten, omdat er geen plek voor is in het bedrijf. Nooit meer met mensen hoeven samenwerken, die mij i.p.v. energie geven, energie onttrekken. Ik kon eindelijk doen waar ik zelf zin in had. Doen waar ik goed in was. Doen waar ik wél energie uit haalde. En dat doe ik nu al 10 jaar.
Hoezo zzp’er?
Je vraagt je na het lezen van de eerste alinea wellicht af wat me dan bezield heeft zzp’er te worden? Nou, als eerste: flexibiliteit. Ik bepaal namelijk zelf wanneer ik werk. Niet lekker in m’n vel? Geen zin? Toe aan een middagje sauna met een vriendin? Of een dagje toeren op de motor met Willem? Morgen weer een (werk)dag! Mijn werkweek heeft namelijk zeven dagen en (zo goed als) 24 uur. Ik zal nooit vergeten dat ik met Kees, mijn opdrachtgever bij NOC*NSF, tot ver in de avond over en weer mailde om samen te komen tot een toffe radiospot, die de volgende dag al bij Radio 538 moest worden ingesproken. Door de flinke dosis humor in onze mails, maakte het echt niet uit dat de werkklok uiteindelijk tien uur aantikte. Want, de radiospot was af en wat was het leuk werken zo! Moe? Ja! Maar, dan slaap ik morgen toch lekker uit? Maar ook de verscheidenheid in opdrachten en opdrachtgevers is wat zzp’er-zijn zo leuk maakt. Een nieuwsbrief schrijven voor een groothandel in gereedschap, een ochtendje meelopen met een liftmonteur voor een artikel, een roman redigeren, begeleiden van ambassadeurs tijdens sportevents, een website schrijven voor een interieurarchitect: mijn opdrachten zijn heerlijk afwisselend en daardoor altijd weer een nieuwe uitdaging. Geen dag is hetzelfde. Ook heel fijn is dat je eigenlijk alles kunt doen wat je wilt. Want, of ik nou een schrijfcursus wil geven, een reiswebsite wil maken, of een boek wil schrijven; alles kan en alles mag. The sky is the limit. Ook als het niet lukt. Want, ook daar leer je weer van en groei je weer door. Soms moet je gewoon eerst tien goede ideeën uitwerken, voordat je die ene voltreffer hebt. En dan als laatste eigenlijk het mooiste van alles: waardering. En dat is ook gelijk de harde kant van het zzp’er-zijn: lever je geen kwaliteit? Dan lig je er meteen uit. Niks dossieropbouw, waarschuwingen, opzegtermijnen en tweede, derde en vierde kansen. Niet goed? Voor jou een ander. Eigen schuld. Maar, doe je het goed? Dan is ook dat jouw “eigen schuld”. Jouw verdienste. En van niemand anders. En dat resulteert veelal in vervolgopdrachten bij dezelfde opdrachtgever, of zelfs nieuwe opdrachtgevers, als gevolg van aanbeveling. En dat geeft zelfvertrouwen.
Dankbaar
Dat ik het blijkbaar goed doe, bewijst het feit dat ik al tien jaar zzp’er mag zijn. En daar ben ik best trots op. Dankbaar ben ik voor dat eerste duwtje in mijn rug tien jaar geleden, de steun van Willem en het lef dat ik had om ervoor te gaan. Maar vooral ook dankbaar voor al die super leuke opdrachtgevers van de afgelopen jaren, die in mij vertrouwden en mij de kans gaven mijn talenten succesvol in te zetten voor hun bedrijf. Hopelijk mag ik nog vele jaren zzp’er zijn, want de vrijheid die ik heb, bevalt me goed. Maar ook de onzekerheid: dat houdt me namelijk scherp en zorgt ervoor dat ik me altijd voor de volle honderd procent inzet.