Om je verhaal te halen als redacteur, kom je op de meest rare plekken terecht. Zoals in een vrachtwagen. Voor een groothandel in gereedschap schrijf ik iedere twee maanden voor de nieuwsbrief. Doel: een kijkje in de keuken van het bedrijf. En dus bedacht ik een dag mee te rijden met een van de vrachtwagenchauffeurs die iedere dag voor het bedrijf orders aflevert door heel Nederland.
Daar stond ik dan op dinsdagochtend om 08.00 uur op de afgesproken plek: het CS Station in Hoorn. Om het voor vrachtwagenchauffeur Bart gemakkelijker te maken zijn passagier te herkennen op het overvolle Stationsplein, stak ik mijn hand op toen de liefst 16 meter lange vrachtwagen het plein op keerde. De meegenomen saucijzenbroodjes waren een goede zet. Meteen begon vrolijke Bart vol trots en passie te vertellen dat hij vanaf zijn 3e al wist dat hij ‘later als hij groot was’ vrachtwagenchauffeur wilde worden. Vier jaar geleden kwam zijn droom uit en nu op 23 jarige leeftijd heeft hij zelfs zijn eigen, vaste truck. Ik vroeg hem daarom gelijk naar dé nummerplaat met naam van zijn vriendin. “Die komt nog”, vertelde Bart. Oké, vooroordeel één bevestigd… Vol behendigheid manoeuvreerde hij de vrachtwagen door kleine straatjes, van klant naar klant. Ik kreeg steeds meer respect voor zijn werk. Zo een lompe bak besturen, is niet voor watjes. Laat staan het laden en lossen, een parkeerplek vinden, geïrriteerde reacties trotseren van andere weggebruikers omdat je “te langzaam” rijdt en het continu in de gaten houden van de klok omdat je tijdig moet leveren, rijden en stoppen. Zo verplicht de tachograaf in de vrachtwagen op gezette tijden pauze te nemen. En zo was het nog even gas geven om binnen een kwartier de verplichte parkeerplaats te vinden voor een half uur lunchpauze. Het verbaasde me dat hij zijn broodtrommeltje pakte, waar niet alleen bruine bammetjes met kaas in zaten, maar ook fruit. Daar ging mijn vooroordeel nummer twee; wat is er gebeurd met het broodje bal? Die at hij wel, maar dan alleen op vrijdag. Hij vertelde over zijn sport waterpolo die hij fanatiek beoefende en ik begreep gelijk waarom hij er zo slank en gezond uitziet. Daar ging vooroordeel drie…
Toch kon ik dat broodje bal niet loslaten. Het mocht dan wel dinsdag zijn… en toen hadden we ineens een missie: ik zou mijn broodje bal krijgen. En dus sloegen we af naar het eerste de beste tankstation. Doelgericht liep Bart naar de ‘ballenbak’. Helaas. Leeg. Inmiddels was het half 5. Ik had een super leuke dag. Ik kon iedereen vertellen dat ik de hele dag op een truck had gezeten en ik had voldoende stof voor een tof artikeltje. Maar ja, dat broodje bal hè? Maar toen gebeurde het. Zonder iets te zeggen draaide Bart zijn vrachtwagen naar de parkeerplaats van de Total, vlak voordat hij mij op de trein zou zetten in Enkhuizen. De ballenbak zat vol: jaaaaa, een broodje bal! En die was lekker!!
Een mooie afsluiting van een lange dag. Nou ja lang, dat vond ík dan. Want Bart stond al om half 6 naast zijn bed en dat hij vanavond om 18.30 uur thuis zou zijn, was een vroegertje. Respect voor de vrachtwagenchauffeur. Ja, dat heb ik overgehouden aan dit avontuur. En natuurlijk ook weer veel geleerd: over het chauffeursvak, dat een broodje bal nog lekkerder smaakt na een dag lang ‘trucken’, dat niet alle vooroordelen kloppen. En dat juist die rare plekken mijn werk nóg leuker maken!
Dit bericht is ook geplaatst op www.noburo.nl/blog